Hondencentrum Loenatiks

Hondencentrum Loenatiks: ‘Ik ben wie ik ben en ik doe wat ik doe’

De Roedel & Co en Hondencentrum Loenatiks hebben een gezamenlijk doel: hun kennis over honden delen. In samenwerking met dit Noord-Brabantse hondencentrum publiceren wij blogs over de methodiek die coach, hondentrainer en -gedragstherapeute Inge Lambriex (37) heeft samengesteld en hoe dat voor ons uitpakt. We stellen haar graag aan je voor!

Isa bij de picknicktafel in het Leenderbos

Na een aantal weken telefonisch contact te hebben gehad, ontmoeten wij Inge voor het eerst op een zonnige dag in juli. Midden op een open veld in het Leenderbos (omgeving Eindhoven), staat een gele camper geparkeerd. Daarnaast staat een houten picknicktafel, die gedekt is met een wit-rood tafelkleed en diverse lekkernijen. Inge is niet alleen. Naast Isa, haar 10-jarige Finse Lappenhond, is ook Leonie aanwezig. Zij loopt al jaren met Inge mee en is daarmee ook onderdeel geworden van het Loenatiksteam en Inge haar vriendenkring.

Op de banken van de picknicktafel liggen zachte schapenvelletjes, waar Michael en ik, Mandy, plaatsnemen. Aan Inge haar blik is af te lezen dat ze alles in zich op aan het nemen is. Eerlijk gezegd voel ik mij hierdoor een beetje ongemakkelijk. Er gaat van alles door mijn hoofd: ‘Michael, doe de tennisbal in de tas. Lexy, niet blaffen naar Isa. Is het warm genoeg om mijn blazer uit te doen? Zit mijn make-up nog goed? Oké… check, check, check?’ Inge merkt op dat er ‘iets in de lucht hangt’. Nadat ze dit heeft benoemd, haal ik diep adem. Laten we beginnen.

“Ik weet nog dat ik een jaar of zes was en er een man in de buurt woonde met een groep honden, waaronder een bouvier”, vertelt Inge. “Die hond had al meerdere kinderen gebeten. Ik weet nog dat ik aan het spelen was achter mijn huis. Bij een weiland, hier dichtbij, liep de hond los op een pad. Ik zag de eigenaar misschien wel 100 meter verderop lopen. Hij sloeg af naar zijn huis en was uit mijn zicht. Ik kwam uit de bosjes en stond ineens oog in oog met de bouvier; zo klein was ik en zo groot was de hond. Later ontdekte ik dat ik onbewust kalmerende signalen had gebruikt, waaronder wegkijken en gapen. Ik ging niet mee in de emotie van de hond, maar bleef wel in contact met haar. Ik weet nog dat zij twee of drie keer haar blik weer naar mij toewendde, om te kijken of ik bewoog. Als ik dat had gedaan, had ze mij in mijn gezicht gebeten. Ik voelde die spanning ook, maar bleef rustig door adem te halen en te zuchten. De bouvier bleef ook rustig en vervolgde later haar pad.”

Kennismaking met de hondenwereld

Inge (8) op een hondenshow in 1992 met de Tervuerense herder Anchelle.

Vanaf haar zesde levensjaar was Inge al bezig met honden. Zij kwam met deze huisdieren in aanraking, doordat haar buren Tervuerense herdershonden fokten. Inge had een zichtbare aanleg voor de handling (het hanteren) van honden. Als jong meisje liep Inge al met zes verschillende herdershonden door de wijk. “Zowel tegelijk als apart en met intacte reuen en loopse teven”, vult de hondentrainer en -gedragstherapeute aan. “Wat mijn ouders en de hondeneigenaren daarvan vonden? Spannend, maar ik mocht dat heel bewust doen; ze zagen dat ik het kon.” Inge mocht ook mee naar (inter)nationale hondenshows en leerde ter voorbereiding hierop werken met honden. “Denk aan schapendrijven, behendigheid en gedragstesten, waaronder de MAG-test: Maatschappelijk Aanvaardbaar Gedrag. Van daaruit heb ik veel mensen leren kennen in het werkveld en veel geleerd over honden uitbrengen op shows en handling, maar ook gehoorzaamheid, obedience, gezondheid en voortplanting.”

Als tiener begon Inge met lesgeven op een hondenschool in de buurt. Diverse opleidingen en cursussen volgden. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze heeft het wel gedaan. “Ik kwam er steeds achter dat een bepaalde richting niet bij mij paste. Ik wilde niet de zoveelste zijn van iets.” De hondentrainer ging zich focussen op dominant agressieve honden, die uitvielen naar mens en dier. “Ik kan mij niet anders herinneren dan dat honden die uitvielen naar anderen, dat niet bij mij deden. (Zo ook de bouvier, aan het begin van dit verhaal, red.) Ik was onbewust bekwaam. Dat viel mensen op. Via de wandelgangen werd ik steeds vaker gevraagd om probleemgedrag op te lossen. Ik kwam al snel overal en vooral op de plekken waar niemand meer kon of wilde helpen. Je bouwt dan heel snel een naam op. Door het (probleem)gedrag van honden werd ik mij bewuster van de emoties van hond en mens. Van daaruit ging de weg open van hondentrainer naar -gedragstherapeut.” 

‘Gekke honden’

Inge (13) met een Tervuerense herdershond pup.

Inge was een jaar of 16 toen zij haar eigen bedrijf startte. De naam ‘Loenatiks’ komt van haar eerste eigen hond Loena, een Tervuerense herder. Bij het horen van de naam dacht ik in eerst instantie aan de maan (la luna), maar Inge refereert eigenlijk aan gekken (lunatics), of in dit geval ‘gekke honden’. 

De hondeneigenares vertelt dat zij rond haar vijftiende Loena heeft gekocht. De moederhond kende Inge al van pups af aan. “Ik weet nog dat mijn ouders en ik bij het nestje gingen kijken. Er viel een bloempot en alle pups gingen bij elkaar staan, behalve Loena. Zij kwam bij mij. Achteraf ga je nadenken, waarom deed zij dat? Dat is niet natuurlijk; een roedel gaat bij elkaar staan. Ik heb veel van dat soort situaties met Loena meegemaakt. Ik heb daardoor veel over hondentaal geleerd.”

Methodiek

De eigenaar van deze hond (Ties) merkte op dat Inge verder keek dan alleen het probleemgedrag en op zoek was naar het individu

Vanuit alle kennis en ervaringen ontwikkelde Inge een eigen methodiek, die gericht is op regels en doelen, prikkels en cirkels, gemoedstoestanden van de hond en eigenaar en mentaal herstel. “Ik ben wie ik ben en ik doe wat ik doe. Ik durf het anders te doen dan andere hondengedragsdeskundigen en door de jaren heen is gebleken dat daar behoefte aan is. Ik durf iets uit te proberen, natuurlijk in overleg met de eigenaar.” Inge richt zich heel bewust op honden met niet-sociaal en uitvalgedrag, die daardoor herplaatst worden of zelfs geëuthanaseerd. “Ik kijk verder dan het probleemgedrag. Ik ga op zoek naar wie er diep van binnen zit.”

Als het gaat om dit soort niet-sociaal en uitvalgedrag heeft Inge veel geleerd van haar eigen Rhodesian Ridgeback Nelson. “Als jonge en intacte reu toonde hij intens gedrag buitenshuis. Denk aan wild najagen in het bos en in de interactie met andere (intacte) reuen.” Inge ging op zoek naar een manier om hem fysiek en mentaal uit te dagen om tot balans te komen. Ze kwam bij Clean Boot Hunting (een vorm van speuren) uit. “Hier leerde ik onder andere de hond echt op de millimeter en seconde te lezen. Door te bedenken wat de hond zijn hobby is, kan er ontlading en oplading komen. Voor Nelson was dat speuren. Na een paar minuten was hij meer voldaan dan na drie uur wandelen. Vanuit daar kon ik tot succes komen om in het sociale gedrag te trainen.”

Probleemgedrag doorbreken

Rhodesian Ridgeback Nelson met op de achtergrond Nhala

“Het snel en adequaat handelen bij honden met probleemgedrag is voor mij niet spannend of moeilijk; het is iets heel natuurlijks”, legt Inge uit. “Om het te doorbreken is het belangrijk om te kijken welke keuzes je op welk moment maakt. Welke stappen moeten gezet worden en in welke volgorde zet je die? Er zit een verschil tussen trainen en opvoeden. Opvoeden is het begeleiden van de hond naar zelfstandigheid; de hond heeft geleerd om zelf de juiste keuzes te maken. Het gaat erom hoe de hond en eigenaar zich voelen, zowel emotioneel als lichamelijk. De fundering is intensiteit doorbreken, herstellen en tot rust komen. Je bent een team en werkt vanuit vertrouwen en respect. Als dit stabiel is, dan kun je gaan trainen.”

Inge gaat verder: “Trainen betekent een fysieke prestatie verbeteren, bijvoorbeeld het commando sneller en/of strakker krijgen. Je richt je op hoe iets er uitziet en minder op hoe je hond en jij zich erbij voelen. Mocht een training vastlopen, dan kun je van leermethode veranderen of weer naar de basis van het opvoeden gaan.”

Toveren

Het klinkt allemaal zo simpel, maar toch is dat het niet. In de wandelgangen hoort Inge wel vaker dat het eruit ziet alsof ze kan toveren. “Gedrag is voorspelbaar. Graag wil ik mensen de hondentaal leren. Je kunt dit zien als letterlijk een nieuwe taal, zoals Spaans en Chinees, leren spreken, lezen en schrijven. Iedereen kan de taal van zijn of haar hond leren. De basis is vertrouwen en respect.”

De uitleg over de methodiek van Inge wordt uitgelegd in verschillende blogs. Klik hier voor het overzicht.

Meer informatie over Hondencentrum Loenatiks op www.loenatiks.info 

Laat een antwoord achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *